‘ÖLECEĞİMİ HİSSETTİM’
“Doktorum tomografi ve filmleri görünce karantina altına alınmam gerektiğini söyledi. Üst kata çıktık ve Ereğli’nin ilk koronavirüs vakasıydım. Hastanenin de ilk vakasıydım. Hemen benim bulunduğum katı boşalttılar. Böylelikle karantina sürecimiz başladı. İlk etapta ben yalnız kalmaktan korktum. Ama sağ olsunlar hemşirelerimiz ve doktorlarımız beni hiç yalnız bırakmadı. İlk karantinaya girdiğim 5 gece çok zordu. Ama hemşirelerimiz benimle çok ilgilendi. Ateşimin çıktığı ilk gece ben başaramayacağımı düşündüm. Korkmadım ama öleceğimi çok hissettim. ‘Öleceğim herhalde, başaramayacağım. O gücü kendimde nasıl bulacağım’ dedim. Çok zor bir süreç.
‘PSİKOLOJİN DEĞİŞİYOR’
Farklı bir psikolojinin içine giriyorsunuz. Psikolojiden de ziyade vücudunun iflas ettiğini hissediyorsun. Böyle çöküyor vücut. Onu toparlamaya çalışıyorsun. Hemşirelerimiz sürekli yanımdaydı. Sonra bu süreç yavaş yavaş doktorumuzun da zamanında müdahalesiyle ki o çok önemli, çok şükür atlattık. Ateşler ve ağrılar yavaş yavaş azaldı. Ancak testler yapılıyor ve pozitif çıkıyor. Bulaşıcılığım olduğu için doktorum çıkmamı uygun görmedi. İki negatif testi üst üste istedi. O iki negatif sonucu görünce içimiz rahat etti. Zaten durumum da iyiye gidiyordu. Ondan sonra 22 gün sonunda hastaneden çıktım.”
SARILAMADIK AĞLADIK
“22 gün boyunca çocuğunu ve eşini görmüyorsun. Hastalık gibi ciddi bir olayla mücadele ediyorsun. Bir de çok sevdiğin bir dostunu aynı rahatsızlıktan dolayı kaybediyorsun. Eşimin en yakın arkadaşlarından birini o süreçte koronavirüsten kaybettik. O an eşimi gördüğümde sarılmak istedim. Hem acısını hem de mutluluğunu yaşamak istedim. Ama virüs öyle bir şey ki dokunamıyorsun, mesafeli olmak zorundasın. Sadece ‘Sarılamayacak mıyım sana?’ dedim. O anda, o da ben de ağlamaya başladık.”